Ο Ζεϊμπεκικος χορός έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα για αυτό και παλιότερα

τον έγραφαν "Ζεϋμπέκικο", με το πρώτο συνθετικό της λέξης να προέρχεται από το Ζεύς.

Η καταγωγή του είναι από τον Πυρρίχιο πολεμικό χορό.

Στο πέρασμα των αιώνων έχει δεχθεί, όπως είναι φυσιολογικό, πάρα πολλές αλλαγές.

Αναπόφευκτα υποτάχθηκε στην "εξέλιξη" και σε νεώτερες κοινωνικές επιταγές, αρκετά

στοιχεία του χάθηκαν και κάποια νέα προστέθηκαν. Ο σκοπός για τον οποίο χορεύεται

έχει επίσης μετασχηματιστεί, κάποια στοιχεία όμως φαίνεται να έχουν διατηρηθεί σχεδόν

αναλλοίωτα.

Όταν χορεύουμε Ζεϊμπέκικο, βρισκόμαστε σε μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας, είναι

για εμάς στιγμή αυτοσυγκέντρωσης και έκφρασης. Ο χορός μας διακρίνεται από

εσωτερικότητα, δεν είναι ποτέ ίδιος, η ψυχική διάθεση είναι αυτή που θα οδηγήσει

τα βήματα και τις κινήσεις με στόχο την προσωπική έκφραση του χορευτή, και

αυτή δεν μπορεί ποτέ να είναι ακριβώς η ίδια με κάποια προηγούμενη. Οι βαθύτερες

εσωτερικές διεργασίες μαζί με την σωματική κατάσταση θα δώσουν το δικό τους χρώμα,

κίνηση, παύση, αναπνοή, ρυθμό για να εκφραστεί και να εκτονωθεί το συναίσθημα.

Με το ζεϊμπέκικο βρίσκει τρόπο και χώρο να εκδηλωθεί και να εκφραστεί ο πόνος,

το παράπονο, ο καημός, η θλίψη, η αγωνία, η αδικία, η δυστυχία, το μοιραίο,

το μεταφυσικό, το θεϊκό, το υπερβατικό, η ανάγκη μάχης ή φυγής, το πάγωμα ή

ο τρόμος της ψυχής, η δύναμη, η χαρά, η διασκέδαση, η αισιοδοξία, η ευφορία,

ο έρωτας, η αγάπη, η ευτυχία, η επιτυχία, η αποτυχία και κάθε άλλο συναίσθημα

ή κατάσταση στην οποία μπορεί να βρισκόμαστε.

Υπάρχει απεριόριστη ποικιλία κινήσεων, όπως τις στιγμές όπου τα χέρια και το σώμα

βρίσκονται ψηλά, στεκόμαστε σαν περήφανοι και ατρόμητοι αετοί, και μετά ξαφνικά

βρισκόμαστε στα γόνατα, σκυφτοί, σαν σε επίκληση και προσευχή, πιθανόν νιώθοντας

ένα τεράστιο βάρος από τα δύσκολα κομμάτια της ζωής μας.

Επιπλέον, διδασκόμαστε πως υπάρχει τεράστια ποικιλία των εκφράσεων στο πρόσωπο

καθώς χορεύουμε, όπως ένα πάγωμά, ένα μειδίαμα, μια έκφραση πόνου ή ειρωνείας, 

που μετά όμως μπορεί να γίνει και χαμόγελο, ή δάκρυ.

Έντονες και κοφτές, αργές ή γρήγορες κινήσεις, μικρές, μεγάλες παύσεις, βήματα μικρά

ή μεγάλα, τα χέρια ανοιχτά ή κλειστά κοντά στο σώμα, άλματα, πεσίματα αλλά και οτιδήποτε

άλλο, όλα είναι έκφραση, χορός, Ζεϊμπέκικο.

Αυτά είναι που κάνουν το Ζεϊμπέκικο έναν υπέροχο δρόμο για να κινηθεί, να ταξιδέψει

η ψυχή μέσω του σώματος. Χορεύοντας Ζεϊμπέκικο, κάνουμε δικό μας αυτόν τον μοναδικό,

τόσο ιδιαίτερο και προσωπικό τρόπο να έρθουμε σε επαφή με τις ανάγκες μας, και να μιλήσει

η ψυχή μας!

Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος για να χορέψουμε το Ζεϊμπέκικο!

Θα μπορούσαμε να πούμε πως, ο μόνος σωστός τρόπος για να χορέψουμε το Ζεϊμπέκικο, 

είναι αυτός που θα οδηγήσει στην κατάθεση ψυχής, στην απόλυτη έκφραση των

συναισθημάτων μας

Ο Ζεϊμπέκικος είναι ένας αυτοσχεδιαστικός χορός, και συχνά ακούμε πως

"Δεν μπορεί να διδαχθεί"....Λάθος!!

Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα, για να δείτε πως το βλέπω εγώ.

Από παιδιά διδασκόμαστε την προφορική έκφραση, τη γλώσσα.  Η γλώσσα σταδιακά

γίνεται λέξεις, και αργότερα η χρήση και το νόημα των λέξεων γίνονται προτάσεις

και επικοινωνία μέσω της γλώσσας. 

Ένα δεύτερο παράδειγμα αποτελούν είναι οι χειρονομίες. Συνήθως, η μάθηση τους είναι

ασυνείδητη, κι όμως, τις χρησιμοποιούμε σχεδόν πάντα όταν εκφραζόμαστε, και όσο

περισσότερο μας παθιάζει αυτό που προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε, τόσο πιο

έντονες μπορούν να γίνουν!!!

Ο κάθε χορός που είναι αυτοσχεδιαστικός, μπορεί να διδαχθεί.

Ο χορός μας βελτιώνεται, αναπτύσσεται, εξελίσσεται μέσα από:

   -  την αναγνώριση και χρήση των μηχανιστικών λειτουργιών του σώματος

   -  την εξερεύνηση των δυνατοτήτων του σώματος μας

   -  την ενδυνάμωση

   -  την εκμάθηση συγκεκριμένων βημάτων και στάσεων

   -  τη βαθύτερη κατανόηση και επαφή με την μουσική και την αναγνώριση τρόπων

       έκφραση μας μέσω αυτής

   -  την ανάπτυξη της δυνατότητας επιλογής ανάμεσα σε περισσότερες κινήσεις που μπορούν

      να συνδεθούν, κατόπιν, μεταξύ τους με άπειρους αυθόρμητους τρόπους.

Σας διδάσκουμε πιθανούς συνδυασμούς για να εκφραστείτε και τον τρόπο για να φτιάχνετε

τους δικούς σας, πιο ταιριαστούς στην κάθε στιγμή, σε εσάς!

Κανείς δεν μπορεί όμως να σας διδάξει ή υποδείξει, τελικά, πως θα επιλέξετε να εκφραστείτε.

Γι αυτό και ο κάθε άνθρωπος χορεύει διαφορετικά το ζεϊμπέκικο, αφήνοντας το

δικό του μοναδικό αποτύπωμα.

Όταν χορεύω Ζεϊμπέκικο, διηγούμαι μια ιστορία μου

έρχομαι σε επαφή με o, τι πιο δικό μου

και ίσως γίνομαι περισσότερο άνθρωπος από ποτέ

Κωνσταντίνος Κατράνης